W dobie powszechnego dostępu do sprzętu komputerowego oraz sieci internetowej bez wątpienia rośnie popularność aplikacji internetowych. Każdego dnia ogromna rzesza użytkowników korzysta z różnego typu aplikacji. Należy podkreślić fakt, że aplikacje te dostarczają funkcjonalności zależnych od potrzeb użytkowników. Z pomocą witryn internetowych możemy dzisiaj załatwić niemal wszystko – począwszy od spraw urzędowych, na zarządzaniu swoim budżetem w aplikacji bankowej kończąc.

Proces tworzenia oprogramowania jest bardzo czasochłonny. Za każdą działającą aplikacją stoi cały zespół osób, starających się stworzyć jak najlepszy produkt. Bez ludzi dokładających wszelkich starań o jakość produktu ciężko wyobrazić sobie istnienie aplikacji.

Kamieniem węgielnym danego oprogramowania są również formularze – od tych prostych jak na przykład formularz kontaktowy na stronie internetowej firmy, aż po te zaawansowane  wymagające wprowadzenia dużej ilości danych. Same dane często są bardzo różnorodne. Istnieją zarówno proste dane tekstowe, czy specjalistyczne dane osobowe – jak numer dowodu osobistego lub numer PESEL. Duża część z wprowadzanych do formularzy danych (czy to przez programistów czy testerów) bywa czasochłonna. Niekiedy wręcz zostają oni zmuszeni nie tylko do przygotowywania, ale również do korzystania ze zbiorów danych testowych.

Bazując na swoim doświadczeniu zawodowym pomyślałem o usprawnieniu całego procesu. Wobec tego – zamiast kopiować i wklejać dane, które są potrzebne, zachęcić do skorzystania z rozszerzenia przeglądarki. To rozwiązanie, które nie ingeruje bezpośrednio w działanie naszej aplikacji, ale pozwala znacznie zwiększyć efektywność. Wynika to z rozbudowania możliwości przeglądarki internetowej.

W dalszej części wpisu spróbuję krótko przedstawić proces tworzenia mojego autorskiego dodatku do przeglądarki na przykładzie aplikacji Form Completer. Wspólnie stworzymy aplikację, która rozbuduje menu kontekstowe przeglądarki po kliknięciu na pole formularza i pozwoli  na  wygenerowanie oraz uzupełnienie wartością pola formularza. Pokażę również, jak taki stworzony dodatek  umieścić w przeglądarce. Zapraszam do praktycznego omówienia tematu.

Na samej górze pojawiły się wartości, które są wymagane w każdym pliku konfiguracyjnym rozszerzenia.

• manifest_version – określa wersję formatu pliku konfiguracyjnego. Wersja pierwsza została już wycofana i nie jest wspierana! Na potrzeby niniejszego wpisu użyłem wersji 3, będącej najnowszą wersją, która została ulepszona w zakresie bezpieczeństwa, prywatności i wydajności względem swoich poprzedników;
• name – tutaj sprawa jest prosta – ustalamy jak nasz dodatek będzie się nazywał;
• version – określamy numer wersji dodatku.

Cała reszta jest opcjonalna,  jednak uważam, że również warto je omówić:

• description – opis rozszerzenia prezentowany pod nazwa;
• author – nazwa autora dodatku;
• icons – tutaj definiujemy ikony, które chcemy prezentować. Ikony są zawsze kwadratowe, a ich rekomendowany format to *.png;
• background – dodatki reagują na eventy przeglądarki, tj. np. zmiana zakładki przeglądarki. W definicji podajemy skrypt, który będzie działał w ‘tle’ przeglądarki. Następnie podajemy ścieżkę do pliku zawierającego skrypt;
• action – podałem domyślną ikonę oraz ścieżkę do plików, który będzie prezentował podstawowe informacje o dodatku;
• content–script – podajemy skrypty, które będą uruchamiane w kontekście danej strony internetowej. Uzyskują one dostęp do Document Object Model (struktura strony), przez co mogą modyfikować ją w czasie rzeczywistym. Istnieje także możliwość uruchamiania wielu skryptów. Klucz js przyjmuje ścieżkę do skryptu contentScirpt.js. Wymagane jest zdefiniowanie adresów witryn internetowych, dla których skrypt będzie uruchamiany.
• permisions – określamy zbiór uprawnień, które są niezbędne do prawidłowego działania rozszerzenia. ,,activeTab/Tabs” pozwala korzystać z zakładek otwartych w przeglądarce, natomiast ,,contextMenus” dostarcza uprawnienia do modyfikowania menu wyświetlanego po kliknięciu prawym przyciskiem myszy w oknie przeglądarki.

Po utworzeniu pliku konfiguracyjnego stworzony dodatek może zostać umieszczony w przeglądarce. Jest to o tyle ciekawe, że w tym  momencie jego umieszczenia nie dostarcza żadnej funkcjonalności.